1.

En Buer ut Geltorp weer enmal in Kochelsdörp to Besök bi sine Süster. Nu harr he so vęl drunken un dat weer all so düster, dat se em nich weg gaan laten wull; he wull awer doch to Huus na sine junge Fru: »Laat den Düwel man kamen«, sä he. He weer noch nich wied kamen, da bemött em en brannige Sœg; de löppt ümmer achter em an un he mütt sik mit ęhr herümslaan; tolezt wart he doch mit ęhr farrig. Da kummt awer en swarte Hund, de will em biten, un he mütt sik ok mit den herümslaan, bet he an de Bęk kummt, de œwer den Weg löppt; da mütt de Hund torügg bliwen. As de Buer nu da œwer dat Steg gaan will, so steit da en grote swarte Ries. De seggt to em: »Gah du vöran!« He seggt: »Nä, gah du vöran!« De Swarte bleef staan un wull nich nagęwen. Tolezt sä de Buer: »In dree Düwels Namen, so sast du sehn, wat ik do!« Da sprüng he flink œwer dat Steg hinœwer un de anner kunn em nich nakamen. Nu löp de Buer den Stieg herup an den Hüttener Barg; da stünn de hele Barg in Füer. He dach, da kannstu dien Piep bi anstęcken. He raak mit sinen Stock de Kalen herut; wenn he se awers anfaten un up de Piep leggen wull, weren se utgaan. He steek de all in sien Dasch un sä: »Wer weet, wo to den Düwel sien Füer good is!« Sien Piep awers kreeg he nich to brennen. As he nu to[375] Huus keem, sä sien Fru: »Wo büst du so lang węsen?« He sä: »Ik heff mi mit Deerter un Minschen herümslaan.« Se trock em de Stęweln ut, un as se sine Büchsen rein maken wull, hör se wat klingeln, un as se toseeg, weren dat luder Goldstücken; da weren de Kalen to Gold worren, so vęl he mit namen harr, un davan würren de beiden jungen Lüd so riek, dat se sik en groten Hoff köpen kunnen.