111. Selbergedån.

Mündlich aus Deetz.

Då wås emål ens en schepper, dê hadde sik bî Deetz voerene wint elecht un junk innen kåne sitten un wull sik fische fangene. As hê nu sonne janze tît angelt hadde un nôch hadde, då junk hê wedder in sîn schep, krêch sîne pann hêr un wull sik de fische brådene. då sat hê nu so bît für, kümt up êmål ûte Håele en wåternix up sîn schep, dê wås so grôt as en lüt håneken un hadde ne rôde kap uppene kop, un stellt sik bî em hen un fråcht em, wo hê hit. »wo ik hêten dô? secht de schepper, ik hêt Selberjedån, wen de't wêten wist.« – »Na Selberjedån, secht de wåternix un kunne knap rêden, wîl hê et janze mûl vul padden hadde ›Selberjedån ik bedrippe dî.‹ – ›Jå, dat saste mål dôn‹ secht de schepper, den nêmikken ståk un schlå dî damet år de rügge, datte janz krum un schêf wâren sast.« Aever de wåternix kêrt sik då nich wat an un secht nomål »ik bedrippe dî« un îr sik mîn schepper dat versîene deit, schpukt hê em alle padden in de pan. Då krêch de schepper sînen ståk her un schlôch uppene wåternix janz barbårsch lôs, [97] dat hê jotsjämmerlike an to schrîene funk un alle wåternixe to hôpe kêmen un em frôgen, wer em den wat dån hedde. Då schrêch de wåternix »Selberjedån« un as dat de ängern wåternixe hürten, sechten se »hest dût selber jedån, so is dî nich to helpene« un jungen wedder af, un de eschlåene schprunk ôk wedder in de Håele un het kênen schepper wedder bedript.