[79] [81]Hasio Suo S.P.D. Güntherus

Extrema patior, amice integerrime! ab omni nempe spe et auxilio emergendi derelictus. Omnia in caput meum conjurant fata, parentum miseria, sororis querelae, Maecenatum inopia, corporis languor, malevolorum risus et bonae ut plurimum mentis soror paupertas. Nihil tamen magis animum afficit quam seculi nostri in bonas literas injuria. Optima etiam ingenia magno conatu nugas agunt, et si qui sunt, qui solidiori rerum cognitione imbuti promeritos munerum honores ambiunt, omnis eisdem praecluditur aditus, et vel acerbo Theologorum (si diis placet) odio vel Leguleiorum fraudibus vel medicastrorum impudentia exagitantur. Plurimi eorum, qui eruditi nomen tueri volunt, omne tempus omne iudicium in corrodendis opibus ponunt rectaeque rationis usum terrae quasi bruta affixi inter lites et vectigalium tabernas perdunt. Pudet profecto seculi nostri in facie posteritatis, nullus honor musis, nullus humaniorum literarum sensus, omnia vero turbata et afflicta. Neminem fere nisi me ipsum habeo, a quo solatium petam. Mecum loquor, caetera mutus. Perpaucos, quos in fine nominabo, in Silesia nostra Pieridum amicos inveni. Suidnicii cum Crusio antagonista praesens cum praesenti lites composui, et quamvis hominis audacia multum famae et fortunae meae detrimentum dedit, malui tamen illum promisso imposterum silentio de mea animi integritate convincere quam ignobili de illius ignavia triumpho innatae altercationis nomine me aliis reddere suspectum. Satis mihi poenas dedit impudens infortunii sui faber, misericordia potius quam ira et invidia dignus, praesertim cum omnium honestissimi illum despectui habeant. Vratislaviae jam per 5. septimanas commoror et Maecenatum quorundam et amicorum confabulationibus mali mei sensum obtundo. Baro quidam nomine doctor et juris et aliarum rerum scientia optime instructus multas mecum noctes et mero et amore frangit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .