Däuwäder
Töw, Winter, töw, du Brummbor!
Wat makst uns all för Last!
Töw man, nu is din Tit glik üm,
oll Gnatzkopp, Wrœgelknast!
Du hest üns dull noch schäwelt,
so dull een schäweln kann;
un wenn du di ok noch so sparrst
un girn uns wider schäwelt haddst,
nu möst an't Metzer ran!
[276]
Du sühst all gor to geestlich,
to grag all ut un grön,
du haddst sacht girn'n Hamel hatt,
'n Hamel mit fif Been?
Man so fett fiedelt Lux nich –
din Recht kriggst, süs keen Spir;
den Swanz di achter't Uhr afsnir'n,
dat müchst du, glöw ick, gor to girn –
ja, wenn de Sünn nich wir!
De steiht nu wedder tidig up,
un lat geiht se to Rüst;
se kihrt sick an din'n Iwer nich,
kihrt sick nich an din Lüst;
se hett di an din'n Poll nu fat't
un plückt di ut din'n Bort;
se fött di an din blag oll Snut
un ritt din grisen Hoor di ut,
bet dat du dot di rort!