[5] Minschen
- De Bahnwerter
- Sien Fru
- De Holtvaagt
- Dat Botterwiev
[5] Minschen
Gottsdunner, Wiev, woor stickst du denn? Dat Telefoon klingelt as unklook! He dröögt sik mit dat Handdook af.
So'n Tüünkraam! Roppt in den Apparaat. Ja – hier! – Ja, Herr Vorsteher! 'n Morgen, Herr Vorsteher!Hoogdüütsch mit nedderdüütsche Utspraak.
Ja, Herr Vorsteher – Was meinen Herr Vorsteher? – – Och so – der Herr Bahnmeister! Was der Herr Bahnmeister gestern abend hier gewesen is? Jawoll, Herr Vorsteher, der Herr Bahnmeister war gestern abend hier.
Holl't Muul! Wedder int Telefoon. Nee, nee, Herr Vorsteher, enschulligen man, ich meinte bloß [7] mein Frau, die tüünt ümmer mank. – Jawoll, Herr Vorsteher, so en büschen na fiev war der Herr Bahnmeister hier.
Jä, Herr Vorsteher – ä – so genau kann ich dat nich mehr sagen; – abers ich glaube, es is so zwüschen sieben un acht gewesen, – kann auch sein, al gegen Klock acht, dat der Herr Bahnmeister wieder weggegangen is. – – – Jawoll, Herr Vorsteher, es war al stickendüüster, und wir haben uns auch gewundert, – und meine Frau meinte auch – – Jawoll – gewiß, Herr Vorsteher, nach der Stadt zurück is der Herr Bahnmeister gegangen, – un – – – Jawoll, Herr Vorsteher, ich bün noch eine ganze Strecke mitgegangen, – bis an die alte Eiche, da wo der Feldweg anfängt, un von da an is der Herr Bahnmeister allein – – – Ja, gewiß, Herr Vorsteher, an der Strecke längs is er gegangen, und ich hab ihm noch mein Laterne mitgegeben. – – – Warum er nicht die Schassee – – – jä, das kann ich auch nich sagen; der Herr Bahnmeister ging ja ümmer die Strecke längs. – – – Ach nee, Herr Vorsteher, is ja woll nich moeglich! – Nich nach Haus gekommen – der Herr Bahnmeister is noch nich zu Haus?
Jä, Herr Vorsteher, wo soll der Herr Bahnmeister denn abgeblieben sein? – – Verunglückt, meinen Sie, Herr Vorsteher? Och nee, kann ja nich angehen, is ja gar nich moeglich! Um die Zeit fährt ja gar kein Zug, da kann doch –
He kann in'n Kanaal fullen sien – He kann bi de Brügg in'n Düüstern den Weg verlaren hebben – he hadd jo doch fix enen in'n Kopp van dinen Grog –
Enschulligen, Herr Vorsteher, ich hab nich verstanden, mein Frau snackt ümmer damank! – – – Ach so! – Jä, das wäre ja abers schrecklich, das kann ich mir auch meist gar nich denken! Der Herr Bahnmeister kennt doch die Strecke wie seine Westentasche, und ein Laterne hatte er ja auch – – – Ja, ja, gewiss, Herr Vorsteher, wo soll der Herr Bahnmeister sonst abgeblieben sein! – Jawoll, Herr Vorsteher, so gegen Klock acht – so dreiviertel rum kann's gewesen sein, daß er wegging![8] – – Ja, bis an die alte Eiche beim Feldweg bin ich mitgegangen. – – Jawoll, Herr Vorsteher, das werde ich, tun! Jawoll! 'n Morgen, Herr Vorsteher! Hangt den Hörer wedder an.
Wat hest du em denn alleen bet na de Brügg lopen laten! Du hest doch sehn, dat he duun weer! Keen Hand vör Ogen kunn man sehn, so düüster weer't! Wat büst' denn nich bet an de Brügg mit em gahn!?
Ik hebb di jo al gistern avend seggt, dat he mi sülvst trüggschickt hett! Verdammi! Laat doch dien verdreihtes Gesabbel! He ward sik woll wedder anfinden! 'keen weet, woornäven de mit sin'n Kliester sitten bläven is!He geiht in de Slaapstuuv.
He treckt ook den Deenstrock an, de an de Doer hangt, un sett't sik up dat Sofa. Blangen dat Sofa staht sien Stäveln, he nimmt enen dorvan, um em antotrecken, kummt aver dorbi int Gruveln; kickt stiev vör sik hen, den Stävel in de Hand.
Wullt du dien dummerhaftig Muul hollen, Wiev! Ik hebb di doch al gistern avend seggt, dat he mi sülvst trüggschickt hett. Kannst' denn nich hören! He snitt Brood af un besmärt dat.
Wenn man allens seggt, mutt man dat ook seggen. He weer fix duun. He stünn jo nich fast up de Been. Du hest em ook wohrschienlich den Grog to stark anröögt, glööv ik.
Wohr du man dien dwatsch Muulwark, versteihst' mi! Nu is gor mien Grog noch schuld an allens, – wat!? Wo kann ik denn van min'n Vörgesetten vertellen, he is besapen wäst! Dat sünd al so'n Saken, van de du keen Begriep hest. Dor quäl du di man gor nich um! Höörst'!
Hett di denn al een seggt, dat würklich wat schehn is? Hä? Keen Minsch weet, woor de Bahnmeester afbläven is. Vellicht slöppt he enerwägens sin'n Boots ut, un ik verteil wieldeß, he is besapen wäst. Wat?
Nu nee, nu nee! Dat geiht jo nich. Solang man nix för wiss weet, kann man jo dor nix van seggen. Aver wenn dat nu doch wohr is, wenn he würklich – Holt de Hand vör de Ogen, wenerlich. O Gott nee! Dat woer doch to schrecklich! So'n goden Mann!
Och so! Dat hett he woll gistern avend mit sien dunen Polen tweipuult. He hadd dat jo eenmaal in de Hand un maak sin'n Snack doroever.
O nee! Wenn du doch bloot bet na de Brügg mitgahn woerst, denn künn man doch doroever ganz ruhig sien!
Fangst' al wedder dorvan an! Ik hebb dat jo wullt, he wull dat aver nich. Dat weer em woll schaneerlich; he wull sik dat woll nich so ankamen laten, dat he bannig en'n in de Kist hadd. Bi de ole Eek, dor woor de Feldweg anfangen deit, säd he miteens: Nu gävt S' mi man de Lücht, un maakt S' man, dat Se wedder na Huus kaamt, ik find nu sach alleen na Stadd. Ik kann mi em doch nich up de Nack setten, wenn he't nich hebben will. Wenn em nu wat tostött is, – mi sall't ook leed doon! So'n Bahnmeester krieg ik miendaag nich wedder. Wat hebb ik nich all Goods van em hatt! Wenn he di domaals nicht torädt hadd, wöördst du di doch ut di sülvst nich um mi quält hebben, as mi mien Olsch storven weer.
De twee Johren, de ik bi Bahnmeesters in Deenst wäst bün, sünd mien besten wäst. Bloot schaad, dat de Fru jümmer krank weer. Wat hebbt wi nich allens van jem hatt! He hadd ook sach maal dorför spraken, dat du wedder na Stadd kamen woerst.
Dat weet ik nich. Ik hebb em dat faken genoog andüüd't. Aver mi weer dat jümmer so, as wenn he dor nich recht up biten wull.
Och – denn is dor bloot keen Gelägenheit to wäst. Wat süll he dorbi hatt hebben, di dat aftoslaan?! Dat glöövst' doch sülvst nich.
[11]Ik will di maal wat seggen: Wenn du gistern avend so hen na fiev man na Stadd gahn woerst un nich den Infall krägen haddst, wedder umtokehren, denn woer dat allens ook sach nich so kamen.
Dat hett en'n ganzen Barg dormit to doon. Ik wöörd den Bahnmeester nich so'n starken Grog trechtmaakt hebben as du.
Dat mutt he doch ook alleen weten. Wat suppt he em denn! He wöörd dat ook sach seggt hebben, wenn de Grog em to stark wäst woer.
Och, wat versteiht dien Näs van Grog! Dat ik wedder umkehren wöörd gistern avend, as de Bahnmeester hier noch kort vör Düüsterwarden to Besöök keem, dat hest' aver nich rüken kunnt. Hä! hä! hä! Ik hebb dat aver ünnerwägens raken, dat wi hogen Besöök krägen hadden, dorüm bün ik gau wedder umkehrt. Hä! hä! hä! de doesigen Gesichten van ju, as ik miteens rinkeem: 'n Avend, Herr Bahnmeister! So dumm hest du miendaag noch, nicht utsehn. Dat hest' di woll nich dacht, dat sowatt schehn kunn! Wat?
Nee, wo süll ik denn! Du weerst doch egens um den Kaffe na Stadd gahn. Wenn he nu hüüt morgen to dünn is, denn is dat dien Schuld. Ik kann ook gor nich begripen, wat di mit'n Maal för Grappen kaamt!
Hä! hä! djä, weest du, ik kreeg miteens so'n Witterung. Vellicht leeg dat an'n Wind. So'n fine Näs hest' mi sach nich totruut, – wat? Du kreegst jo orndlich en roden Kopp vör Arger.
[12]Och, du Tweernbüdel, maak di man nich so wichtig, as wenn du Gras wassen hören künnst! Ik glööv, du hest dat wußt, dat de Bahnmeester kamen wull.
So? Wat du slau büst! Wenn ik wußt hadd, dat de Bahnmeester keem, denn woer ik doch gor nich eerst weggahn. Bi mi hett he sik doch siendaag nich anmellt.
Tjä! Mien Naam is Haas, ik weet van nix! Ik weet bloot, dat sik dat al'n poor Maal so drapen hett, dat de Bahnmeester hier wäst weer, wenn ik in de Stadd wat besorgen deed.
Wat is denn ook dorbi! Bahnmeesters hebbt jo beid väl van di hollen. Is doch dorbi nich to verwunnern, dat he sik maal na di umkiken deit hier buten mang de Fuhren! Hm – tjä – na –
Wat? Nu sleit't dörteihn! Ik up min'n goden Bahnmeester eifersüchtig? Un denn wägen di? Na, höör maal! Kannst mi geern maal Oß heten, aver bloot nich so'n groten. Ik eifersüchtig mit föftig Johren noch? Dat's to'n Lachen! O ha!
Dat woer't ook! Wat de Bahnmeester sik woll lachen wöörd, wenn ik em dat vertellen deed. Doodlachen wöörd de sik.
Tjä, ik denk man, wenn den Bahnmeester nu würklich wat tostott sien süll, – he is doch Paad to dat Goer, un dat wöörd doch na em Arthur ropen, – ik meen nu man, denn hadden wi doch jümmer noch en Andenken an den goden Mann hatt, wenn wi unsen Jung nöömt hadden. Hm – tjä – na – dat meen ik man!
[13]Hm – tjä – weest du: Arthur, dat weer egentlich en väl to finen Naam för'n Bahnwerterjung. So'n Bahnwerterjung de heet höögstens August – Korl – Franz – Fiedje – Hein odder maal Teetje un Willi – aver Arthur – hm – na, du hest dat jo so hebben wullt, dat he na den Bahnmeester heten sull.
Wenn di dat nich na de Mütz wäst is, denn haddst' em jo anners döpen laten künnt. För mienwägen hadd he Torfkopp heten künnt, denn hadd he ganz genau na di heten.
En groten Schaapskopp büst du! Meenst', ik mark nich, ut wat för'n Lock de Wind weiht? Ha! Du hest di van Klatschwiver den Kopp verkilen laten! Dat du so doemlich woerst, hadd ik meist nich dacht! Dat will ik di aver seggen: Wenn den Bahnmeester wat tostött is, denn vertell ik, dat du em mit din'n verfluchten Grog besapen maakt hest!Se nimmt de Kaffekann un geiht in de Koek dormit.
Nu graad segg ik't! To all de Lüüd segg ik't! Oeverher verteil ik't! Du hest em besapen maakt! Wedder mit Brood un Botter in de Koek.
Un ik segg di: Wenn du din'n Sabbel nich hollst, denn – denn back ik di mit de Fuust en'n Plaaster up! Mark di dat! Denn lehrst' mi maal van'n anner Sied kennen.
Ik glööv, du kennst mi doch nich so ganz, – sünst Hm – tjä – na – dat ward sik finden. Geiht na achtern up den Fluur.
Ja – hier! – – Ja, schön. Zehn fünfundvierzig! Schrivt de Tallen mit Kried up de Tafel. Ja, ich sag mein Mann Bescheid! Lacht. Jo – jo –'n Morgen, Herr Lühring! Albern Gehuuchel. Aver jo doch – dat mark ik doch glieks! – – – Nee, is noch nich wedder hier! – – – O Gott! Nee! Glöövt Se würklich – – – Och du leve Gott, dat woer jo to gräsig! Wat seggt nu bloot de arme Fru! – – – Jo – jo – jo doch! Wannehr ik na Stadd kaam? – Jä, dat kann ik Se – aver jo, vellicht hüüt noch, ik mutt Kaffe hebben. – – – Och, so Klock fiev gah ik wedder trügg. – – Lacht. Gewiß – jo dat doot S' man! – Jo – djüüs ook, Herr Lühring!Hengt an un blivt in Gedanken stahn.
Nanu, steihst so deep in Gedanken as Haas in'n Koornfeld, dat du mi nich hest achtern rinkamen höört?
Ja, mien Deern, ik gah up Sockenfööt, dat mutt so sien. Wat meenst', wat dat för'n Tostand in mien Revier woer, [15] wenn ik alltied un jümmers up Ballerschöh rumstappen wull, dat man mi al en halve Miel weg ankamen hören kunn! Woornäven is denn dien Barrjärenschuver vanmorgen? De is doch sünst to düß Tied to Huus.
De is na de Kanaalbrügg. Denk die bloot: de Bahnmeester ward söcht, de is gistern Avend nich wedder na Huus kamen. Un nu glöövt man, he is in'n Düüstern in'n Kanaal bi de Brügg lopen.
Wat süll he woll; de kennt doch de Streck as sin'n Geldbüdel. Wat hett he denn noch to Nachttied an'n Kanaal to söken hatt? Wat? Odder is he maal wedder bi di wäst? Segg!
Dat is – weet Gott! – nich to'n Lachen, Ohm. Dat kann en böse Geschichte afgäven, wenn de Bahnmeester würklich in'n Kanaal fullen is.
Och – welkeen weet, woornäven de Nachtlooschi funden hett, as he von hier weggahn is! Ward woll ünnerwägens an en anner Schörtenband fasthaakt sien. Dat is di en ganzen Grisen, de Bahnmeester, den is ook jede Wiverrock in'n Wägen, he mutt jem all verneihn.
Besapen is he wäst! Nickkoppt langsaam un nadenkern. Jawoll! Dorbi kann man denn jo ook licht in de Kuul geraden. Besapen Föss loopt sik licht fast. Denn haddst em man den Grog nich so stark maken süllt, mien Deern.
[16]Ik dach, de woer na Stadd wäst. Foss slickt doch sünst nich in'n Stall, wenn de ool Biethund to Huus is.
Sticheln? Ik? Ik bün keen Sniderbuck, de anner Lüüd wat ant Tüüg to flicken hett. Ik bün bloot en ool Holtbuck, de de Lüüd mennigmaal vör'n Doetz stöten deit, wenn se em up unäven Wägen in de Richt kaamt.
So! Nu ror man! Un wenn du nu doch maal bi dat natte Kapitel büst, denn will ik di dat man maal liekut seggen, dat mi dat al lang nich na de Mütz wäst is, dat de Bahnmeester hier in din'n Gnattsche sien Revier rumstriken deed. Un jümmers to en Tied, wenn dien Olen na Stadd weer.
Dat is nich wohr un is nich wohr! Nu kumm du mi ook noch mit den olen Quatsch! Dat sünd all Loegens, gemene, stinkige Loegens! As wenn ik wat mit den goden Bahnmeester – O Gott nee! Dat kann ik gor nich seggen!
Hest du din'n Ohm Holtvaagt al siendaag maal bi Loegens tofaten krägen? – – Segg! – Hm? – Nee, mien Deern, mit so'n Schietkraam holl ik mi nich up, dat laat ik de Goern un de Wiver, de wat to verstäken hebbt.
Ik? Din'n Barrjärenschuver den Gnatzkopp noch mehr verkielen? O Gott? Dat süll mi infallen! De is woll alleen dorachter kamen. Hett en bäten lang duurt; aver dicke Köpp sünd wat taag, wenn't en richtigen Begriep gellen deit. Nu is he den Foß van Bahnmeester tolest doch noch alleen up de Spoor kamen.
O Gott nee! De gode Mann is vellicht in'n Dood lopen, un hier wardt nix as Slechtigkeiten oever em snackt! Aver ik will nu nix mehr hören! Geiht na Koek un ballert de Doer to.
Ik hebb hier up Se töövt, dat Se mi nich in mien Revier oever'n Padd to krupen kaamt, sünst hebb ik den ganzen Dag keen Glück. Helpt ehr de Kiep van'n Puckel.
Dat Niest? Och so, dat mit den Bahnmeester. Dat hebb ik al ünnen in Hunnertsößteihn höört. De sall jo woll oever Nacht verlaren gahn sien. Ha, ha! 'keen weet, in wat för'n Puch de backen bläven is. Den kenn ik. Weet't Se denn al mehr doroever?
[18]Nee, dat nich. Upt les is he fastfraren. Un nu hebbt s' em loosiest un an'n Füür updaut, un dorbi Deit, as wenn he nisen mutt.
Wenn Se sik nich de ganze Botter in de Kiep versolten woelt, denn mööt't Se, ehrer Se dat Dook afnähmt, sik den schönen groten Näsdrüppel van de Näs wischen. Gau achtern ruut.
Quäl di man um din'n egen Rüssel, ole Holtbuck! Denn wischt se sik mit de Schört ünner kreftiges Snuven de Näs.
De ool Snüffel! De mutt ook sien dummerhaftige Näs in jeden Putt stäken. Dat segg ik di, mien Deern: Din'n Ohm sien Gesangbook much ik ook lever wäsen as sien Fru. O Gott, düsse Mannslüüd, dat's en Takeltüüg! Jä, un wat ik seggen wull, mien Deern: Wat is denn dat nu bloot mit den Bahnmeester? Segg?
Jo, segg man: Wat dat is? Ik weet ook nich, wat is. He is gistern avend hier in'n Stickendüüstern weggahn, un mien Mann hett em noch bet an de ole Eek –
Jo, gewiß weer de to Huus, un de hett em denn jo ook bloot Besinnt sik gau un seggt wat anners. – de hett em denn jo ook noch bet an de ole Eek langsbrocht. Ik kann mi würklich gor nich den ken, dat em wat passiert sien künn.
Och, Deern, glööv doch so wat nich! De is ünnerwägens noch in jichtens en anner Quartier geraden. Wenn dien Olen to Huus wäst is, denn hett he sien Vergnögen sach noch up en anner Flagg socht.
Weeßt du, mien söte Deern, dien Bahnmeester mag jo en goden, netten Minschen sien un mienwägen en Keerl as dat best Pund Botter, aver ik segg: ook so glitschig un backig. Wenn he an en'n Wiverrock kummt, denn blivt he doran sitten.
Nu nee, nee, ik will den Bahnmeester nix anklackern, o – jo nich! Ik bring an veer Johren de Botter bi em, un he is en to netten Minschen. Aver wenn he en Fruunsminsch to faten krigen kann, denn is em dat eendoont, welkeen dat is. Eenmaal bün ik em bi de ole Eek alleen oevern Padd lopen – na, ik kann di seggen, ik hadd mien leve Nood. Un ik bün doch würklich keen junge Deern mehr –
– wenn ik ook jüst keen Arvtenschüüchel bün un noch jümmer mien godes Gewicht hebb; – aver ik hebb doch mien föftig up de Nack. Dat weer em aver likers all nich in'n Wägen, he kunn mi nich ruhig vörbi laten. So is he.
Glöövst' dat nich, mien Deern? Na, denn nich! Aver mußt man nich denken, dat dien Doer de eenzigst is, in de he maal geern rinkiken deit. Ik will man bloot nix seggen, aver ik weet ook noch anner.
Wat ik di segg, mien Deern, dor kannst' up stahn. Is jo aver ook keen Wunner biden Mann; al veer Johren hett he en kranke, quinige Fru tohuus sitten. Dor kann man denn jo nich väl to seggen.
[20]Mien söte Deern, nu hebb di man nich so mit din'n Bahnmeester, he hett di doch ofteens dorch mi Bescheed schickt.
I, wat du seggst! Din'n Gnattsche, seggst du? Wat seggt de denn?? Hett de sik wat marken laten? Ward de eifersüchtig?
O Gott, Deern, nu mutt ik aver lachen. Dat mutt jo hellschen spaßig utsehn, wenn de en'n Eifersüchtigen spält.
Nee, wat du seggst! Oever den Jung – juun lütten Arthur, seggst du? Wo kummt he denn dor up, nu dat dat Goer dood is?
Na, Deern, du warst mi doch nich in Verdacht hebhebben? O nee! Ik wöörd mi jo lever de Tung afbiten. Ik hebb em doch dorto oeverrädt, dat he bi di anbäten hett. Ik ward em doch nu nich – o nee! Aver weeßt' wat, Deern, welkeen em uphißt hebben künn? De öle spitznäsige Schasseeupseher, den du maal bannig hest affohren laten.
Meiersch, du büst slau as de Düvel. Dat's ook wohr. Dat kunn sien. An dat Aas hebb ik noch gor nich dacht.
Ik kann dat ool spitznäsig Beest nu maal nich utstahn. Un as he mi dor bi den olen Doornstruuk bi de Schasseehuuk um de Knäp faten deed, hebb ik em en'n ant Muul langt, dat he vör Schreck sin'n Prüüntje oeverslaken hett. Dat hett he mi böös oevelnahmen.
[21]Tööv man, wenn ik dat ruutkrieg, dat de din'n Olen uphißt hett, denn maak ik sien Karlien up em giftig. Dat givt en Theater. De geiht em glieks mit den Bessenstäl to Liev. De döscht em to'n Pannkoken, wenn se dull ward. Un din'n Gnattsche, den laat mi man ook eerst in de Handen krigen! Den will ik inwickeln, dat he siendaag keen Infell un keen Utfell wedderkriggt.
Och, Deern, laat mi man maken! Ik kenn mien Lüüd as mien Botterkiep. Nimmt mit de Fru ehr Hülp de Kiep up den Puckel. Aver wat ik noch seggen wull, mien söte Deern: De nie Telegrafist up'n Bahnhoff, de hübsche, swarte meen ik – wo heet de man noch?
Gott, Deern, ik ward di doch nich toweddern sien! Du weeßt doch, wenn ik di up de Ort to Gefallen sien kann –! Du künnst sünst jo hier mank de Fuhren versoren un versuurn. Kickt na de Klock. Deubel! Nu mutt ik aver lopen, sünst kaam ik bet Middag nich mehr bi de Beckersch an, dor givt dat hüüt Bohnensupp mit Schinkenknaken. De dörv ik mi nich vör de Näs wegfräten laten. 'dschüüß ook, mien Deern! Un wenn ik Lühring draap, denn kann ik schöön gröten – wat?
Och, wat sall mit em sien! De is lang bi Huus un hett sien Olsch al de Jack vull lagen! Aver wenn du nix to bestellen hest –
Wat ik noch seggen wull, mien söte Deern: Du weeßt doch, dat du vörrig Maal ook al nich betahlt hest?
Jä, wat is! Dat's en trurigen Kraam! 't is so good as gewiß, dat he bi de Brügg in'n Kanaal fullen is.
Dat nich! He liggt jo ünner dat dünne Ies. Mien Latern un sien Mütz legen upt Ies, de hebbt se al mit Stakens ranhaalt. Man kunn ganz düüdlich sehn, woor he an dat steile Oever daalsuust is. O Gott nee! Mi is ganz flau woorden. Wenn ik ahnt hadd, dat he so duun woer, denn woer ik sach doch wider mit em gahn.
Dat hebb ik di jo gliek seggt! – O Gott, nee! Dat hebb ik mi jo dacht, dat hebb ik jo gliek seggt – o nee – o nee –!
Jä, ik – ik – mi deit dat jo ook bannig leed! So'n goden Mann! – Dat givt nu gewiß noch en groot Gefraag un Gedo! Mi hebbt s' al meist dumm un doesig fraagt!
[23]Jä, du warst ook noch fraagt warden. Denn nimm di man in acht. Keen Woord, dat he besapen wäst is. Ik hebb der ook nix van seggt.
Dat deist du nich! Dormit is he nich wedder lävig to maken. Un denn hadd ik dat ook seggen mußt. Du nimmst di tosaam un swiggst doroever, sünst künn uns dat äklich begriesmulen.
Tüünkraam! Wenn man oeverher jümmer de ganze Wohrheit an'n Dag gäven wull – – o ha! wat dat woll för'n Kuddelmuddel in de Welt geev!
Glöövst du denn, dat sik de Lüüd dor keen Gedanken oever maakt, wenn de Mann, de de Streck as sien Westentasch kennt, bi Nacht in'n Kanaal fallt! Dor ward so lang fraagt, bet dat ruut is, un denn sitt't wi noch slimmer an, as wenn wi dat nu glieks angäven wöörden.
O ha! Dat künn 'n langtoegschen Kraam warden, wenn wi uns doroever dat Striden kregen. Ik meen aver: Di muß dat doch ganz besünners an'n Harten liggen, dat man den Doden nich noch naseggt, he hett sik bi uns besapen.
Wiel dat so is! Laat mi loos! Ritt sik loos. Du hest em besapen maakt! Dat segg ik nochmaal un noch hunnert Maal.
Ik segg di dat in'n Goden: Uennerstah di nich un laat so'n dumm Tüüg luudmärig warden, denn geiht di dat maal en Stunn siecht! De Bahnmeester hett jümmer geern sin'n Grog drunken. Du hest em jo ook faken en'n anröögt, wenn ik nich tohuus weer.
[24]De weren aver ook miendaag nich so, dat en Minsch dorvan so duun warden kunn. Du hest em aver duun hebben wullt.
O Gott! So verrückt kann ook bloot en Wiev sien! Un worüm süll ik wullt hebben, dat mien gode Bahnmeester versupen süll?
So! Sühst woll, Schütt, nu weeßt' mit'n Maal doch nich wider. Wenn du aver nix weeßt, denn holl ook din'n Snavel. All dien Gesabbel maakt den Bahnmeester nu doch nich wedder lävig.
Do ik ook! Sünst hadd ik mien Lävdaag nich so'n smucke Fru krägen; dat weet ik! Hm – tjä – na – Ik weer jo ook ganz narrsch vör Freid doroever, sünst woer ook de Jung nich so bannig gau kamen.
Aver ik! Un'n Koem mutt ik mi ook to Liev slaan, dat ik binnen wedder updau. Mi is Liev un Seel tosaamfraren bi de Rumstaheri an'n Kanaal.
[25]En Schilderi ahn Glas süht schofel ut. Mi sall keen naseggen, dat ik för min'n goden Bahnmeester sien Bild nich maal en anstennig Glas oever hadd. He schenkt'n Koem in un fangt an to fröhstücken. Hm – tjä – na –
Tellst du? Na, denn tell man to! Wat kann dat slechte Läven nütten, wenn de Minsch doch enes Daags so scheddrig afsusen mutt! Drinkt un schenkt wedder in. So, nu noch en'n, denn sall't noog wäsen; denn ward mi wedder anners. Itt.
Ik kann jümmer noch nicht begripen, dat du nich bet an de Schassee mitgahn büst, denn haddst' em sach torädt, dat he de Schassee gahn woer.
So? Dat kann ook sien. So twüschen ole Eek un Schassee is dat wäst, do säd he, ik süll man wedder na Huus gahn, du kreegst sünst Langewiel in'n Bedd. Jawoll, so säd he.Schenkt in. He hadd oeverall'n Barg dumm Tüüg up de Tung, as dat so'n Dunen an sik hett. Ik glööv, he wull sik dat ook nich so ankamen laten, wo duun he weer.
Ha – wat weet ik! Allerhand smucke Saken. Wenn he nich besapen wäst woer, hadd he sik sach wohrt, mi van so'n Kraam to vertellen.
Dat is to schrecklich! Ik kann dat noch gor nich faten. Jeden Dag ward ik denken, de gode Man mutt maal wedder in de Doer kamen.
Mußt' nich an di hebben, ool Jung. Dat mußt' de Lüüd oeverlaten, de keen rein Geweten un Gewarv hebbt. Stellt de Flint bisied un smitt de Mütz up de Avenbenk, denn kickt he sik um. Büst' denn nich na den Bahnmeester sien Greffnis wäst?
Hm – so! Un wat maakst du nu hier för Uptoeg? Up'n hellen Namiddag dat Rollo daal un de Koembuddel up'n Disch? Och so! du suppst heemlich.
Nee, danke! Beholl man för di; ik trööst mi anners. Kunst' denn ken'n Verträder krigen för de poor Stünn?
Nee, jedereen, de fri is, geiht jo sülvst hen. Is mi ook ganz mit. Laat s' em man ahn mi inkulen. Hm – tjä – na! Welkeen hadd den dat ansehn, dat de nu al afsusen müß!?
[28]Up den olen Pasterpadd hebb ik sin'n Likentog sehn, dor gung he as eerst achtern Sarg an. Du weeßt jo, welken'n ik so to sehn krieg, de fohrt bald af, den hett de Bahnmeester Dood as neegsten in sien Deenstbook ansträken, bi den he anhollen lett.
Den Bahnmeester haddst du doch oever sach wohrschuun kunnt, vellicht woer he denn nich – in'n Kanaal fullen.
Wohrschuun –? Tjä, weeßt', ool Jung, dat hebb ik fröher daan. Dat glöövt en'n jo keen Minsch! Utlacht hebbt s' mi, un tolest keem dat doch so, as ik dat seggt hadd. Dor lett sik nix bi doon. De Minsch kann sien Schicksaal nich ut'n Wägen gahn. Dat steiht al fast, wenn he sin'n eersten Adentog deit.
Jo, de een starvt, wiel he nich wedder jung warden kann, un de anner, wiel he nich oold warden kann. De een starvt an sien Krankheit, de anner an sien Gesundheit. De een starvt in'n warmen Bedd, de anner in'n kollen Kanaal.
As du un ik. Jo, dat kunn di up dien eerste Fru ehr Greffnis ook keen an de Näs afkleviren, dat du al na'n knapp dreeveerdel Johr en twede an'n Hals hebben wöördst.
[29]Ik kann di soväl seggen: Ut egen Stücken hadd ik mi dat nich waagt, min'n Bahnmeester sien Deenstmäken antofaten.
Tjä, ool Jung, weeßt': Wenn man Dreck anfaten deit, kriggt man dreckige Handen. Aver ik hebb mi miendaag nich drömen laten, dat so'n Gemeenheit dorbi in'n Späl wäsen künn. Ik glööv dat ook nich. Dat sühst du to swart.
Ik weet, wat ik weet. Dat hebb ik aver mit Stine aftomaken. Dat Goer is jo dood, un he ook. Mit'n Fuust. De snackt mi keen twede Deern an'n Hals!
[30]Tjä, wenn ... Wenn mien Grootmoder veer Flünken hadd, denn woer s' en – Windmoehl. Un wenn den olen Aesel dat Fell joeken ward, denn nimmt he sik en junge Katt, un wenn he glöövt, se sall em ein, denn fangt de Katt em an to klein.Steiht up un nimmt Flint un Mütz, leggt den Bahnwerter de Hand up de Schuller. Ik segg di noch wat, ool Jung: Quäl di nich mit Gedanken. Gedanken sünd as Wörms, de en'n bi lävigen Liev van binnen upfrät't. He is dood. Un dat is good so. Un wenn di dien Katt to gluupsch ward, besnied ehr de Poten.
Un denn holl di stiev un arger di oever nix, wat nich to ennern is. Allens, un kummt dat noch so mall, allens kummt, as't kamen sall.
Nee, de wull noch wat besorgen, un ik hadd dat hild. Ik wull geern den Melkkutscher ut Pansdorp hier uppassen.
Na, denn blievt bi'neen un biet't ju nich. Ik maak mi dünn, denn kann mi keen dick krigen. Achtern ruut.
Gottlosen seggst'? Wischt sik oevern Mund. Ik weet nich, welkeen van uns twe de Gottlose is. Ik hebb unsen goden Bahnmeester de leste Ehr andaan.
Nee, ik müß to Huus bliven un Kaffe kaken. Dat anner besorgt bäter mien smucke Fru. De paßt dor ook bäter hen as ik.
Weeßt du, ool Gnattsche, ik hebb dat al lang markt, dat du de leste Tied nich good up den Bahnmeester to spräken weerst.
Dor hest' ganz recht in. Wenn du un de Bahnmeester nich wäst weren, hadd sik mien smucke Stine mi miendaag nich an'n Hals smäten – – hier up'n Sofa.
Hm – tjä – na – ik meen man, se hadd mit di na Huus kamen kunnt. Wat drivt se sik denn noch in de Stadd rum!
Rumdriven seggst'? Na, ik süll dien Fru sien un du sädst so to mi, denn wull ik di püüstern. Köpen wull se noch wat.
Na, sühst' woll, nu hebb ik di doch so wied, dat du dien Glück sülvst begripen lehrst. Ik hadd di ook den Gnatzkopp en bäten hast utdräven, dat kann ik di flüstern. Mi haddst' nich so väl dormit argert as de arm Deern – mit all dien mallerigen Infell un Utfell van Iversüük.
Och nee! Wat du seggst! Ik sall eifersüchtig sien? Welkeen hett di denn dat up de Mau bunden? Hett se sik doroever beklaagt?
Minsch, dat markt jo en Peerd, wat mit di loos is. Haddst di nich so'n smucke, junge Fru nähmen mußt, wenn dat nich hebben kannst, dat anner Mannslüüd ehr ook ankiekt. Un dat de Bahnmeester fründlich mit ehr weer, dat kann doch ken'n en'n Wunner nähmen, woor se doch oever twe Johren bi em in'n Deenst wäst is.
Jo, gnurr man, ool Biethund! Di hett ook woll bloot de ool spitznäsige Schasseeupseher den Kopp verkielt.
Meiersch, do mi en'n Gefallen un bliev mi mit den Kraam van'n Liev. Ik laat mi van di nich antappen as'n Beerfatt.
As wenn ik nieschirig woer! Un de gode Bahnmeester is jo nu ook dood. Oever den bruukt sik jo nüms mehr to argern. Buten rullt en Wagen un knallt en Pietsch.
Wat sünd denn dat för Grappen, dat du achtern afslaten best? Sett't den Korv in de Koek un geiht in de Slapstuuv, woor se den Hood afleggt un en Schört vörbindt.
De Kaffe steiht al lang fardig. Woornäven stickst' denn wedder de ganze Tied? De Bottermeiersch hett sik man även maal gau ehr söss Mark dörtig haalt. Haut up'n Disch. Ik hebb di al maal seggt: Ik will dat verdreihte Pumpen nich hebben, Wiev!
Soväl liggt di upstunns an din'n Koem? Sett't sik an'n Disch. Wat kriegt wi denn nu? Wullt du dat Supen anfangen?
Ik segg jo: All de goden Minschen de moet't in'n Dood gahn, bloot dat Takeltüüg dat blivt an'n Läven.
Du best woll al Quasselwater ut dien Buddel sapen?! Wenn du man maal in'n Eernst mit dien Kenntnissen vör Doer kamen wullst.
Wenn man sik de Tung mit Koem begütt, kann man ken'n Koken smecken. Wieldeß se ook itt un drinkt. Haddst man lever din'n goden Bahnmeester de leste Ehr andaan, staats hier [35] to Huus bi'n Koem to Sitten un dumm Tüüg tosaamtogruveln, wat keen Spier van Verstand hett. Wenn de Lüüd noch keen Oorsaak hatt hebbt to snacken, nu hest' jem eerst richtig welk gäven. Du deist jümmer, as wenn du Wunner wat för'n Klook haddst, aver wenn du em maal wisen wullt, denn kummst' mit nix as dumm Tüüg to Gang. Jawoll, so büst du. Un du haddst di man lever de schöne Räd to Gemööt föhren süllt, de Paster Holthusen hollen hett, vellicht woer di dorbi en Lücht upgahn, wat uns' gode Bahnmeester för'n Minsch wäst is.
Hier hebb ik ook up unsen goden Bahnmeester sien Bild wedder Glas maken laten, dat he wedder an sien ole Städ an de Wand bummeln kann.
Nu ward't Dag! Dat du 'n Vagel hest, dat is ganz gewiß! Jüst hebb ik dat Geld för dat Glas utgäven, un nu smittst' dat twei!
Dat ward mit di jo mit jeden Dag slimmer. Wenn dat so wider geiht, fangst' enes Daags gor noch [36] an un maakst den dullen Mann. Wied dorvan af büst' jo nich mehr.Bringt de Schoeren na Koek un kummt wedder trügg, sett't sik an'n Disch un schenkt Kaffe in. Wenn ik bloot eerst richtig dor achter kamen künn, wat du upstuns gegen unsen Bahnmeester hest, nu dat he dood is.
Wenn du lever dat Muul hollen süllst, denn weeßt' 'n ganzen Büdel vull to tünen, aver wenn man di wat fragen deit, denn knippst' de Tähnen tosaam as een, de Lievpien hett. Mi schient aver, as wenn dor jichtens en ool Klatschwiev achter stäken deit, dat di den Doeskopp vull Motten sett't hett.
Dat is säker so'n Swien wäst, dat uns dat nich günnt hett, dat uns' Bahnmeester dat good up uns hadd. De Gemeenheit stippt jo ehr Näs oeverher dorhen, woornäven dat gode Minschen good geiht. Aver so'n Ort Lüüd mutt man to Liev, de dörvt man nich jümmer so in'n Düüstern wider wöhlen laten, sünst ünnerhöhlt se en'n dat ganze Huus. Du maakst jo aver noch gemene Saak mit de Oes, staats to seggen, welkeen dat is un wat s' di seggt hebbt.
Wiev, wat lettst' mi nich in de Roh? Wat pierst du mi jeden Dag mit dien Gefraag un Gestichel? Ik hebb dat allens in mi rinfräten, jümmer wedder rinfräten. Denn wat helpt dat, wenn ik noch groot Larm dorvan maak! To ennern is jo doch nix mehr an den – Swienkraam! He steiht up un geiht up un daal.
Welkeen? Hä! De Lüüd wohrt sik, wat Bestimmtes to seggen. Bloot andüden koent s', bloot sticheln un sik mit de Ogen toplinkern, dat man glieks markt, de weet't mehr. Gottsverdammi!
Nu ward't noch bäter! Wat so'n besapen Keerl sik trechtquatschen deit, dat glöövt so'n Schaapskopp, as du een büst. Dat du so dummerhaftig büst, dat hadd ik nich glöövt.
Wat? Du wullt noch van Loegens seggen? Sall ik di Woord för Woord uptellen, wat he mi allens vörquasselt hett? Dune Mund sprickt ut Hartensgrund, dat is en ole Weisheit. Aver en Vergnögen weer dat nich för mi, wat ik do antohören kreeg. Wat du för'n smucke, stramme Fru woerst, wat du för'n Bost, wat du för'n Achergestell, wat du för Been un Waden haddst! Dat künn mi sach gefallen, mit so'n schöön Stück Wiev jeden Avend to Bedd to gähn! Dat künn he sik denken, dor künn he ook mitspräken.
Un denn oever den Jung: Wat ik dat nich markt hadd, dat de Jung em so ähnlich wäst woer! Wenn ik wedder so'n smucken Jung hebben wull, süll ik man Bescheed seggen. Un so güng dat den ganzen Weg lang jümmerto – un ik muß dat noch allens as Spaaß nähmen un doroever lachen! O – Gottsverdammi noch maal! Dull künn ik warden, wenn ik doran denk!
So'n Gemeenheit! so'n Gemeenheit! O nee ook! Dat laat ik mi nich gefallen! Dat kann ik mi nich gefallen laten!
Wenn he läven deed, noch hüüt un düssen Dag! Poi! So'n gemene Keerl! De hett sik bloot argert, dat em dat nich glückt is, wat he jümmer wullt hett.
Jo! Ik hebb dat man jümmer nich seggen mucht, wiel wi doch sünst väl Godes van Bahnmeesters hatt hebbt. Aver tosett't hett he mi al, as ik noch bi em in Deenst weer. Dorum bün ik ook so froh wäst, as ik wegkeem un en orndlichen Mann kreeg. Dat he mi as dien Fru ook nich in Fräden laten künn, dat hadd ik [38] mi nich dacht. Un nu dreiht so'n Keerl dat so, un du büst so dumm un glöövst dat! O nee! Dat is to dull! Dat kann ik mi nich gefallen laten! Ken'n Dag, keen Stunn bliev ik mehr in'n Huus. Will in de Slaapstuuv.
Weg will ik! Laat mi loos! In düsse Stunn noch gah ik ruut ut'n Huus. Mit'n Mann, de so slecht van mi denkt, kann ik nich ünner een Dack läven.
Wat behollst' dat allens bi di? Wat sprickst' di nich ut? Denn hadd ik di al lang seggt, wo dat würklich stunn.
Wat Klatschwiver un dune Keerls di seggt, dormit maakst' di un mi dat Läven suur, du Schaapskopp! Wenn dat nich to argerlich woer, kunn man meist doroever lachen. Nimmt dat Bild van den Bahnmeester van de Komood. Wenn ik dat allens wußt hadd, denn hadd ik dat Bild nich wedder na'n Glaser henbrocht. Nu sall't int Füür! Smitt dat Bild na Koek rin.
Meenst', ik will mi van di mit so'n Ogen ankiken laten!? Nee! Denn müß ik jo gar keen Schaam un keen Ehrgeföhl hebben. Ik gah weg. In de Slaapstuuv.
Maak doch nich noch mehr dumm Tüüg, as al maakt is. Wenn ik wußt hadd, dat dat so steiht, denn – Dat kunn ik jo ook nich ahnen. He is jo ook dood, un – un dormit laat nu den ganzen Kraam begraven sien. He geiht na achtern ruut.
Ja – hier! Lacht. Dag ook. Jowoll, Herr Lühring! – – – Jo, deit mi ook leed, ik kunn aver nich ut'n Huus kamen. Ik weet nich, wat mien Olen upstunns hett, de lett mi nich weg; de weet dat jümmer so antostellen, dat he na Stadd kummt, wenn dat nödig ist. – – – Jo, ik weet nich, al de ganze Wäk sied den Bahnmeester sin Greffnis maakt he dat so. – – – So, Se hebbt bet hüüt Namiddag Tied. – – – Jo, ik will maal sehn, wat ik noch wegkamen kann.
Jo, ik kaam denn so gegen Klock ölven. – – – Jo, man to; Se koent jo so lang dor töven. – – – Och, wenn he mi nich weglaten will, gah ik ut'n Finster, odder ik gah glieks weg, solang he noch up Streck is. – – – Dat will ik man doon. 'dschüüß ook, Herr Lühring!Hengt an, dreiht sik um un fohrt mit'n Schri tosaam, as se den Holtvaagt stahn süht.
Bewohre! Du deist bloot, wat di Hoeg maakt, wat dat nu recht odder unrecht is, dat maakt di keen Koppwehdaag!
Du bruukst ehr nich, aver du künnst ehr bruken. Du weeßt doch ook, wat ik din'n Vader up'n Dodenbedd tolaavt hebb: för di uttokiken, solang mi de Ogen apen staht. Un dat holl ik.
Solang ik en unmündig Goer weer, hebb ik dat gellen laten; aver nu mit achtuntwintig Johren ward ik woll sach för mi alleen utkiken koenen.
Schaamst' di gor nich, mit den olen Gladdsnacker, den Lühring, so oever din'n olen ehrlichen un goden Mann to räden?!
Wat du woll höört hest! Ik hebb bloot vertellt, dat he mi sied den Bahnmeester sien Greffnis nich mehr na Stadd lett.
Jowoll! Een Kreih hackt de anner de Ogen nich ut! Du mußt jo ook all sien Dummerhaftigkeiten goodheten. Aver ik laat mi dat nich gefallen, dat ji all up mi rumhackt. Midden in de Stuuv. Un ik laat mi van em hier nich as'n Slaav fasthollen!
Mit Düvel un Dood drivst' dien Späl, bet du enes Daags maal wat anricht't hest, dat di sülvst bang ward vör dien Natuur.
Wenn du up dat nich höörst, wat ik di segg, denn ward di dat noch maal van en anner Sied biböögt, de di aver noch faster anfaten deit as ik. Dat mark di!
Hier bi ju in'n Huus luurt mi al sied enige Wäken ut jede Huuk wat Leegs un Düüsteres an, för dat ik ken'n Namen hebb.
Hier is wider nix loos, as dat he sin'n Rapps krägen hett sied den Dag, as de Bahnmeester verunglückt is.
Dor haddst' oever nadenken sullt, up wat för'n Wies dat tosaamkamen sien künn! Aver nadenken deist' nich, bloot dumm Tüüg maken, dat man en ganz Dorp dormit kleden künn. Un dat de Bahnmeester starven muß, dat hebb ik all lang vörher wußt.
Ooch! Nu kumm man ook noch mit din'n olen Spökenkraam! Dor kannst' mi doch nich mit bang maken! Dor lacht di jo doch jede vernünftige Minsch mit ut!
Jo, Lüüd, de de Wohrheit seggt, wardt oeverher as Narren utlacht, bloot de Gladdsnackers un Loegenbüdels, de de Minschen jem ehr egen Dummerhaftigkeiten un Undoegden as rore Saken un hillige Dingen anprisen doot, de staht in hoog Ansehn. Du hest dat jo belävt, dat dat so kamen ist mit den Bahnmeester, as ik dat vörutsehn hebb.
Un ik segg di: Wenn du dien leeg Späl noch wider bedriven deist un nich bitiden bidreihst, denn so kann hier noch mehr passiren.
Wenn wat passiert, is dat nich mien Schuld, denn hett he schuld! Wat rädt he sik all för malles Tüüg in! Du süllst man weten, wat he mi verläden Wäk hier för dulle Dingen an'n Kopp smäten hett, as ik van den Bahnmeester sien Greffnis keem. Un[42] dat bloot, wiel sik de Bahnmeester hier de Näs bekielt hett un ut sin'n dunen Kopp ruut allerhand Hahnjökelkraam an'n Dag gäven hett, bi dat sik keen vernünftige Minsch wat denken deit.
Wenn dat man würklich de Wohrheit wäst is, denn woer dat jo heel good. Bloot – up dat Flach büst du mi nich säker.
Dat he mi nalopen is, dat stried ik nich af, aver dormit is doch nich bewiest, dat ik mi mit em inlaten hebb. Dat sünd stinkige Loegens!
Ji wardt ju wohrt hebben, Tügen dortotoropen. Lest is dat jo so dull woorden, dat gor de ool unbedarvte Jörs dat markt hett.
Wenn so'n nüchtern Mann, de siendaag nich väl um Koem gäven hett, miteens dat Suppen anfangt, denn will he sik dormit bedüsen. Den goden Jörs quält wat in'n Binnersten.
Ankiken sallst' mi, verdreihte Deern! Oog in Oog sallst' mit mi stahn un mi Bescheed doon up mien Gewetensfraag: Wän sien is dat Kind wäst?
[43]Du uprüttsig Goer! Ik süll di as en dulle Katt dat Gnick umdreihn, ehrer du en'n grundgoden Keerl to Grund richten deist, aver oever di to richten, is en'n annern sien Saak.
Kannst du mi up mien Fraag keen Antwoord gäven? Kannst du mi nich int Oog sehn? Denn is dien Geweten nich rein. Denn is dor ook wat an, mit dat de ool gode Jörs sik quälen deit. Denn best du em ook mit dat Goer ansmärt. Un denn verstah ik ook, worum du di miteens so um den Bahnwerter Jörs hebben kunnst, de anner Tied kuum för di en'n Blick weert wäst woer.
So'n Gemeenheit – o nee! – mi sowat antohechen! O – wenn ik bloot wüß, welkeen dat upbrocht hett, den wöörd ik vör Gericht trecken noch hüüt un düssen Dag!
Frei du di, wenn du nich vör Gericht to stahn hest. Dien smucke Bahnmeester hett jo sien Betahlung al weg. Den hett de gröttere Bahnmeester, de oever uns' Lävensbahn kummandiert, to rechte Tied an de Kant brocht.
Wat? Wullt du mi vertellen, dat sik en anstennig Wiev ken'n Keerl van'n Liev hollen künn? Wenn di dat nich ook na de Mütz wäst woer, hadd he dat lang laten. Ik segg di dat aver nu noch maal: Nimm dat leste bäten, wat noch good in di is, tosaam! Nu dat de Bahnmeester dood is, ward di noch maal Gelägenheit baden, wedder up rechte Wägen to gahn. Verstah dat richtig un riet di tosaam! Dat künn noch graad Tied sien.
Du bittst di ook sach ehrer de Tung af, ehrer du dat togivst. Maak dat mit di sülvst af, wenn du vor mi dien Binnerst versluten deist. Upbräken kann ik di jo nich as en Laad un en [44] Schapp. Ganz dood ward jo woll de Gewetensstimm noch nich in di sien. Versöök dat doch noch maal, dat Lege, wat die daaltrecken will, ünner de Fööt to krigen. Vellicht is doch noch gegen dat antogahn, wat sik al so düüster bi mi anseggt hett. Lett ehr loos.
Hallo! Wat is denn mit em hüüt?! De maakt jo en Snuut as de Likenfru bi'n Dodenwaschen! Kickt rum. Hallo! Botterfru!
Wat? Du kummst mi wedder mit dien Botter in de Doer? Ruut! Bi mi best' utbottert! Verkööp dien Botter annerwägen!
Van een, de mi um so'n poor lusige Mark glieks bi min'n Mann verklatschen deit, kööp ik nix wedder. Ruut mit di!
Nu mutt ik aver lachen! So'n Spijöök hebb ik lang nich hatt!Mit veniensche Betonung. Du wullt mi ruutsmiten? Du mi?
[45]Du wullt mi de Doer wisen? Du mi? Ik glööv, du vergittst, mit wän du spräken deist, mien gode Deern. Ik bün Bottermeiersch hüüt as alle Daag! Ik meen, du warst di doch en bäten begripen in dien Grulligkeit, wenn ik di dat scharp int Ohr fluster.
För mienwägen kannst du den Düvel sien Grootmoder wäsen! Um so'n poor lusige Mark laat ik mi van en Botterolsch nich so behanneln. Un so'n ole Klatschwiver holl ik mi van de Doer.
Kumm man wedder to di, mien Deern! Dat is sach bäter. Wat meenst', wenn ik nu würklich so oevelnähmsch bün un laat mi ruutsmiten?!
Dor hebb ik doch ken'n Schaden van! Dat glööv man jo nich, mien gode Deern. Wat meenst', wenn ik gah un loop buten din'n Gnattsche oever'n Stävel un fang mit den an to snacken un kaam den so bi Wäg lang ook up den doden Bahnmeester un di to spräken. Un pack denn maal allens ut, wat ik so in mien Hart sien binnerste Laad verstäken hebb. Wat meenst' dorto, mien Deern?
Pah! Dat ward di väl helpenl Wat du den in een Stunn intrechtert hest, dat räd ik em in fiev Minuten wedder ut. Dormit maakst' mi nich bang. Un wat wullt du em ook groot Nies vertellen? All, wat du em vörkauen wullt, dat hebbt em anner ole Klatschwiver ook al vörlagen.
Nix to bewisen, seggst'? Mien gode Deern, wenn ik de Mund updo un anfang to vertellen, denn is allens bewiest van'n Kopp bet tenns de Föten. Un wenn dat allens luudmärig ward, denn steiht de hele Stadd up'n Kopp un spaddelt mit de Been, dat de Engel in'n Himmel en Blickspäl hebbt as van Anfang de Welt noch nich. Un dien Gnattsche un du ji koent ju denn man vör Schaam un Schann in den deepsten un düüstersten Soot verkrupen.
[46]Gericht? Mien gode Deern, scheet man nich glieks mit so'n grote Kanoon, di künn sülvst de Kopp dorvan brummen warden. As wenn twüschen uns twe en Gericht wat to doon hadd! Dor mutt ik aver lachen!
Wat du alleen seggst, gellt gor nix! Dat is eenfach Naräd un Klatsch! Nix kannst du di betügen laten! Du maakst mi nich bang! Un ik laat mi ook nich lenger van di an'n Leid hollen! Ik will nix mehr mit di to doon hebben!
Och! Kiek maal an, wat du seggst! Un du glöövst, ik laat mi man maal även van di as en Lünk mit en Handklapp van de Doer jagen? Mien gode Deern, so lichte Woor bün ik nich, ik hebb mien gode hunnertsoevenuntachtig Pund an'n Liev sitten, dat is Gewicht, dat is di keen Handvull Plünnen un Knaken, dat man mit'n minnachtig Handgebärd in'n Rönnsteen smiten kann. Du leve Tied! Ik bruuk man bloot to vertellen, wat ik allens twüschen di un den Bahnmeester hen un wedder dragen hebb, dat is vör den Anfang al dicke noog. Un wat ik segg, mien gode Deern, dat steiht up faste Been as ik sülvst.
Och, du kannst bina so schöön van Loegens spräken as de Preester in de Kark. Aver in de Stadd givt dat noch de Moder Griepsch, en bannig kloke Olsch, mi de wi twe al ofteens tosaamkamen sünd in wichtige Saken. De bruuk ik bloot mit een Oog en bäten drang antokieken, denn so betüügt de mi allens, wat ik will. Un de betüügt mi denn toeerst, dat –
Och, mien gode Deern, nu fangst' an to roren? Dat deit mi in de Seel leed! Aver jo, roor man, denn bruukst' nich to sweten, denn kriggst' up de Wies Luft! Un Luft mutt dat Goer jo hebben, dat is dat eerst Beding för de Gesundheit un de Rendlichkeit. Neger an ehr ran. Aver dat du all din'n Gramm un Grull, den du bi din'n olen Gnattsche daalslaken hest, up dien ool gode Bottermeiersch utspeen wullt, dat is nich nett van di. Dat laat ik mi ook gor nich ankamen, weeßt du, dat treck ik in as Drögeldook. So, so, so! Nu snucker di maal deger den ganzen Brass van Harten, dat helpt. Ik kaam [47] wieldeß bi un legg di dien Botter up'n Töller – Geiht na Koek un haalt'n Töller un en Mest.
Düsse Wääk is de Botter maal wedder to schöön; dat woer schaad, wenn du dorvan keen afkrigen süllst. Lickt Mest un Dumen af. So good is se al den ganzen Winter nich wäst. Man markt ook an de Köh, dat dat Fröhjohr kamen deit. So! Aver, mien gode Deern, nu mußt du ook maal wedder uphören, sünst roorst du di dien smucken Ogen toschann, mit de du all de Mannslüüd achter di antrecken deist. Un wat denn woll de swarte Lühring seggen wöörd, wenn du –
Wat? Ik di piren? Mien gode Deern, ik süll di piren? O Gott! All mien Daag hebb ik noch kenen Minschen nich piert. Bloot mi hebbt de Lüüd jümmer wat antohechen un an'n Tüüg to flicken. Dat geiht all de goden Minschen so. Dat kennt man al. Aver dat du nu ook noch so mit mi anfangen deist, dat hadd ik mi miendaag nich drömen laten. Un allens bloot, wiel dien gnadderigen Barrjärenschuver oever de poor Mark Bottergeld dull as en stöten Bull woorden is.
Mien gode Deern, kunn ik denn ahnen, dat he gliek so upblaken wöörd oever dat, wat ik so ganz blangbi seggen deed! Nee, mien Deern, dat weer nich schöön van di, dat du mi um so'n dummerhaftigen Kraam glieks den Stohl vör de Doer setten wullst! Dat hebb ik doch vör all mien Fründschopp – weet Gott! – nich verdeent! Un wenn ik wull, denn künn ik doroever mien blödige Tranen wenen; aver ik will't lever laten, sünst kregen wi hier Oeverswemmung in'n Huus, un wat to väl is, is to väl, dat säd ook de Köster, as he mit den dunen Doetz in den Jüüchenpool fullen weer.
So! Sühst' woll, Schütt, dat treckt sik all na'n Liev, meen de Snider, as, he dat Büxenbeen int Ermellock neiht hadd. Dat hadden wi wedder kloor, mien Deern. In de Koekendoer. Un wat ik noch seggen wull: [48] Hüüt kaam ik ook to'n eersten Maal bi den nien Bahnmeester. Hest em al sehn?
Nee, de is noch nich hier wäst. Ik bün ook gor nich nieschirig up em. Ik hebb noch noog um den doden uttostahn.
Jä, weeßt du, dat is so een, de uns' Ort Lüüd jümmer ünnernäsig hollen deit un keen Woord plattdüütsch sprickt. Aver wat grabbelst' denn in dien Pottschemonutsche rum, mien gode Deern? Laat dat doch, wenn dat hüüt nich maken kannst.
Och, die bärt jo mennigmaal, as wenn he sin'n Klook nich mehr hadd. Dat Supen fangt he ook noch an, un ut'n Huus lett he mi oeverall nich mehr. Ik weet nich, wat de egentlich hett.
So. Un he hett jo doch den Bahnmeester mit de Lantücht noch'n Strämel längs brocht. Hest' nich so seggt?
Meenst' dat, Deern? O nee, dat ik nich lach! Aver vör wat süll he sik denn gruun? De dode Bahnmeester besöcht em doch heel wiß nich, de kööm ehrer maal to di. Wat meenst'?
Och, Deern, dat mutt doch ruuttokrigen sien! Ik süll an dien Städ sien, denn so hadd ik em dat al lang afluurt.
[49]Dor bün ik ook al achter an. Un ik krieg dat ook noch ruut, un denn – – Na, laat! An'n Finster. Wenn ik bloot den verdreihten Keerl nich heiraadt hadd!
Jä, mien gode Deern, ik hadd di ook geern en'n annern anschafft, aver du haddst domaals nich lang Tied, noch koersch to wäsen, un he weer jüst so'n unbedarvten Hansjoochen, as dat sien muß, en annern woer di nich so licht up'n Liem gahn.
Wenn ik ahnt hadd, dat de as en Türk vull Iversüük sitt, hadd ik mi likers noch besunnen. Un wenn ik nu doran denk, dat ik mit em hier mank de Fuhren noch Johren un Dag sitten sall – o nee! – denn künn ik dull warden.
Un wat bün ik denn? En weglopen Wiev kickt ook jedereen scheev an. Dat best woer wäst, wenn he staats den Bahnmeester afsuust woer, denn hadd ik nu mien Pangschoon eerst maal, un denn so wull ik woll sehn, wat ik mi nich en'n toleggen kunn, de mi na min'n Smack is.
Odder – arger em bilütten dood. Ik wöörd em soväl van Spöken vertellen, dat he sik vör Bang un Gruun upknüppen deed. Dor mußt' ook achter kamen, mien gode Deern, wat he egentlich hett. Ik hebb so mien Gedanken, weeßt du, aver man dörft nich allens seggen, wat man denkt, glöövt un weet. Ik meen man bloot: Dat mutt wat mit den Bahnmeester sien.
Du mußt tosehn, dat du em up jichtens een Wies ünnerkrigen deist. Dat hebb ik di bi mien dre Mannslüüd glieks in de eersten Daag afmaakt. Un denn deist' mit em, wat du wullt. Aver eerst mußt' wat hebben, mit dat du em fastleggst as den Hoffhund an de Käd. Du mußt ruutkrigen, vör wat he Bang hett. Ik süll du sien – na! Denn dat will ik di man seggen, mien gode Deern, wenn du nu nich tosühst, dat du Oeverwater kriggst, denn maakt he di noch dull.
[50]Jo, jo, so geiht dat ook nich lang mehr good.Lüstert na achtern. Pst! Dor is he al! O Gott, un ik wull noch ehrer weg. Nu hest du mi so lang uphollen.
Dat is nich mien Saak? Ik sall ehr man äten, un ik mag keen unbetahlte Botter, de ward mi in'n Hals joeken. Sett't sik int Sofa. Nu maak man to, anner Lüüd woelt ook noch Botter up Brood hebben.
Na, denn 'dschüüß ook! Ik mutt man maken, sünst geiht mi dien Biethund noch an de Been. Mit'n veniensch Lachen achtern ruut.
Dat kann ik di jo morgen mitbringen, denn mutt ik na den nien Bahnmeester wägen de ool Barrjär achtern bi den swarten Weg.
[51]Och wat! Denn bringst du mi wedder nidi de richtige Wull as lest, un denn givt dat nix as Stried un Arger. Ik gah lever sülvst. Hüüt vörmiddag paßt dat ook graad good.
Tüünkraam! Giv du mi man de richtige Proov mit, denn bring ik di ook de richtige Wull. Dorum bruukt wi nich en'n Dag achtern annern na de Stadd to büxen.
Dat seggst du mi jedes Maal. Sied den Bahnmeester sien Greffnis bün ik de ganze Wäk nich wedder na Stadd kamen.
Dor quäl ik mi ook noch lang um, wat du dat nödig odder nich nödig findst! Ik maak mi eenfach trecht un gah loos. Ik bün doch nich dien Goer. In de Koek.
Welkeen seggt di, dat ik bang bün? Vör wän sall ik Bang hebben? Dreck hebb ik! Du sallst nich na Stadd, ik will't nich hebben.
Glöövst du egentlich upstunns, du kannst mit mi rumstöten as mit'n Stävelknecht? Hä? Dat räd di man wedder ut! Dor weet ik mi gegen to wohren! Un wenn du nich alleen in'n Huus sien magst, denn nimm di doch den Hund so lang in de Stuuv, dat de di de Spökels van'n Liev bitt. Geiht in de Slaapstuuv.
Welkeen hett di seggt, dat ik Spökels seh? Halv banghaftig, halv vertwifelt. Wullt du mi ook noch för Narren hebben, verdreihtes Wiev?
Denn bär di ook nich as en Narr. Dat kummt aver bloot van dien Supen, dat du in leste Tied anfungen büst. Dat kannst' nich af. Dat büst' nich wennt. Duurt nich lang, denn sühst' witte Müüs lopen. Mit so'n Banghaftigkeit fangt dat bilütten an.
Ik ward di noch lang fragen, du [52] verrückte Keerl! Laat mi ruut, segg ik di, sünst maak ik hier'n Larm, dat man dat milenwied hören kann!
Du büst mi'n schönen Mann, de sik van gemene Klatschwiver heel un deel to'n Narren maken lett! Du süllst di wat schamen, hier so'n Larm to maken um so'n Goerenkraam! Schamen süllst' di! Un ik gah doch na Stadd! Un wenn ik ut'n Schorsteen stigen sall!
Kinnerslüüd, ji groelt ju jo an, dat man't wied oever de Streck weg hören kann. Wat is denn bi ju al wedder loos?
De Keerl hett'n Vagel! Ik laat mi nich van em as'n Deenstdeern in'n Huus insluten. Ik hebb wat to besorgen, un ik gah na Stadd. Dat will ik maal sehn, wat mi hier een hollen kann!
Begriep di, Jörs! Kumm, ool Jung, sett di daal un laat di begööschen. Ik will dat Deert maal in de Mangel nähmen! Schuvt em upt Sofa daal.
Nix as verrücktes Tüüg hest' in'n Kopp. Ward nich lang duurn, denn hest' ganz'n Vagel un sühst' Spökels an'n hellichten Dag. Na Koek rin.
Laat ehr, Jörs! Räg di nich up, ool Jung! Kumm, bliev sitten! Du bäverst jo an'n ganzen Liev. Wat mußt' di um so'n uprüttsig Deert so in Grulligkeit bringen! Is jo de ganze Kraam nich weert. Bliev man sitten. Ik hebb Tied. Ik bliev solang hier, as se na Stadd is. Höörst'?!
Jo – jo – wenn du dat wullt, denn mag se för mienwägen to'n Düvel gahn! Ik – ik – [53] aver ik bün nich bang – So'n Tüünkraaml Wat süll ik woll bang wäsen!
Gah na Stadd. Ik bliev solang bi em. Aver dat segg ik di: Wat du up af wullt, dor will ik di denn doch'n Sticken vörstäken!
Jo, jo, ool Jung, dat kann ik di toglöven, de Deern hett den Düvel in'n Balg. Aver segg mi bloot um allens in de Welt, wo kannst du miteens so'n Bang krigen, hier alleen in'n Huus to bliven?
Ik hebb keen Bang – vör'n Düvel nich! Snack doch nich! Wat süll ik bang sien! He kann mi nix! Gor nix kann he mi anhebben! Un wenn he ook jümmer achter mi ranspöökt! Un wenn he ook nachts umt Huus rumluurt. He is dood! Inkuult hebb s' em! Deep in de Eerd liggt he! Wat süll ik för den Bang hebben! Keen Spierken Bang hebb ik vör den! De hebb ik in'n Läven nich vör em hatt, un de hebb ik ook nu in'n Dood nich!
Sallst' ook nich, mien gode Jung! De kann di ook nix. Hest' ganz recht in. Den laat sik man um sien ewige Seligkeit kümmern. De kummt di nu nich wedder oever de Doer. Aver du mußt di nu ook to Roh gäven oever den Kraam. Du mußt de Deern nu ook Gelägenheit gäven, dat se sik up ehr Best besinnen kann. Du mußt nu nich jümmer wisseweg mit ehr krakählen. So in'n Ruff un up'n Stutz kann man doch ut keen Kreih en Lark torechtschoostern. Un denn ook dat dummerhaftige Supen mußt' laten. Dat bringt di jo ganz ut'neen. Dat kannst du doch up de Duur nich af.
Ik mutt'n Koem hebben. Ik mutt dat bedüsen in mi, wat mi sünst as'n dull Deert territen deit! O Minsch, Holtvaagt, [54] wenn dien Süsterdochter maal för dat, wat se ut mi maakt hett, bi unsen Hergott instahn sall, denn kann se noch maal bannig in de Kniep bi kamen!
Nu mutt ik ruut. Steiht up un langt na de Mütz. Aver dat ik bang bün, dat bruukst' nich to glöven, mien gode Holtvaagt. För mienwägen bruukst' di nich uptohollen. Ik ward mit em fardig ook in'n Dood. Ik bün jo ook in'n Läven mit em – He geiht achtern ruut.
Wat kann so'n Aastüüg ut'n goden Keerl maken! Maakt en poor gaue Schräd up dat Telefoon to. Aver ik will doch maal versöken, wat ik dat slimme Schicksaal nich doch noch uphollen kann! Nimmt dat Telefoon in de Hand un sprickt rin. Is Telegrafist Lühring noch up Staatschoon? – So, will jüst weggahn. He müch maal up en poor Wöörd rankamen. Bloot so in de Ulenflucht will ik em wat seggen. – Woelt se so good wäsen! – – – Jo – hier! Nee, dat is nich de Bahnwerter, dat is de Holtvaagt, mien gode Herr Lühring. – – – Wat dat deenstlich is, dat ik van Se will? – Aver säker. Dat is lieksterwelt so deenstlich, as dat weer, wat se hier vör'n gode halv Stunn mit mien Süsterdochter spraken hebbt. – – – O, o, o! Man jümmer suutje mit de jungen Peerd! – Jo, jo, bün glieks fardig. Toeerst sall ik Se seggen, dat Se hüüt up mien Süsterdochter nich töven bruukt. Se hett doch keen Tied to kamen. To tweed segg ik Se dat: Wenn Se Bahnwerter Jörs sien Fru noch lenger nasnüffelt, denn spräk ik maal mit den Staatschoonsvörsteher odder schriev an Se ehr Direkschoon. Un mien Woord hett Klomm, dor koent S' up af. Denn sünd Se in en poor Daag versett't un oever alle Bargen, so gau as Haas, wenn de Hund blafft. Un to drüdd: Wenn ik Se likers noch maal hier in Bahnwerter Jörs sien Revier rumströpen un rumhahnjökeln seh, denn kriegt Se soväl Schacht, dat Se sik annerdaags van de egen Ribben un Schinkens Moerbraden sniden koent. Fardig!Hengt an.
Stine! – – – Stine! – – Verdori, woor stickt dat Wiev denn!Geiht na Koek rin, man höört em en Doer upmaken un ropen. Stine! – Stine! Denn kummt he mit de Lamp ut de Koek, de he up den Disch stellt. De is doch nich weggahn, wieldeß ik den Tog – Geiht in de Slaapstuuv mit de Handlücht.
Nix sallst'! Ik wull weten, woornäven du stäken deest. Wenn du achtern wäst büst, haddst' jo ook man wat seggen kunnt.
Pah! Mit di ward dat ook van Dag to Dag leger! Nu kann ik al nich mehr na achtern gahn, denn kriggst' al Bang.Nimmt sik en Handarbeid un sett't sik up dat Sofa an den Disch. Upt lest waagst du di sülvst nich mehr alleen in'n Düüstern na achtern, denn kann ik noch jedes maal mitgahn. O Gott! meist künn man lachen, wenn't nich to verrückt woer.
Welkeen seggt di, dat ik bang bün? Laat dat Gestichel, sünst is glieks wedder de Krakeel in de Gang! Ik hebb keen Lust mehr, jümmer un jümmer wedder Krach to maken. In di bringt man jo doch keen Vernunft rin.
Ward nich lang duurn bi den Storm, denn sitt wedder Leitungsdraht tosaam, denn kannst' morgen bi Daag wedder in een Tuur weg up den Mast rumkladdern.
Gott! Laat doch den Hund! As wenn de nich ofteens maal blafft. Is vörhen nich al en Telegramm kamen wägen de Leitungen morgen fröh?
In de lütten Fuhren – de Maan keek jüst dorch de Wulken – dor stunn he – de Uniform – dat witte Gesicht – – Giv – giv mi 'n Koem – 'n Koem mutt ik hebben!
Ik hebb em düüdlich sehn! In'n Maanschien. De Uniform – de blanken Knööp – dat witte Gesicht – Wo kummt in'n Düüstern sünst en Bahnuniform in de lütten Fuhren – Dat is he.
O Mann – wat will he denn van di? Du kannst en'n jo grugelig maken! Wat süll denn de dode Bahnmeester hier rumtospöken hebben?
Ik weet nich. He stunn dor. He keek hierher. He luurt up mi. Oeverher luurt he up mi. He günnt mi dat Läven nich. He günnt mi di nich. He hett di hebben wullt. Nu sall ik ook doodgahn. Umt Huus slickt he jede Nacht. Wenn man den Aden anhollt, kann man sien lisen Schräd hören. Tupp – tupp! Tupp – tupp! geiht dat jümmer rund um dat Huus rum. Un bi Daag – Giv mi noch'n Koem! Mi früst noch so.
Sehn? – sehn? Dat jüst nich. Aver mi is jümmer, he mutt dorch de Finstern rinkiken, wenn ik hier alleen bün. Mi is jümmer, as stünn he buten up de anner Sied van de Streck achter de grote dicke Fuhr, un jedes Maal, wenn de Tog vörbisuust, denn – denn is mi, as keek he um den Stamm rum.
Kann sien, dat ik dat bün. Wat sall man hier buten mank de Fuhren anners warden as slecht odder dull!
Hä! Dorto hest' Kraasch hatt, den dunen Keerl dat Över daaltostöten, aver nu mit dien Daad alleen fardig warden, dat kannst' nich. Nu kriggt di de Dode ünner, wenn – wenn ik di nich help.
Kumm to di, Mann! Dat is Ohm Holtvaagt. Wat jaagt de uns denn noch so'n Schreck in! Wat will de denn noch so laat? Geiht in den Wachruum un lett den Holtvaagt rin.
Hebbt ji ju al wedder bi de Plünnen hatt? Kinnerslüüd, nu ward't aver sach Tied, dat ji wägen den Kraam oevereen kaamt. Sünst givt dat doch noch en leeg Enn. Stellt Flint un Stock bisied.
Kannst di beruhigen, Ohm. Hier is nix wäst. Wi hebbt bloot 'n Schreck krägen, as du ankloppen deedst. Um de Tied is man sik doch ken'n Besöök mehr vermoden.
Wat hebbt ji denn beide Doeren dicht? Sünd ji bang vör Deev? Ik muß ruut na den Poggendiek, sünst klaut se mi oever Nacht bi dat Wäder wedder'n Wagen vull Holt weg. Ik gah na den D-Tog nochmaal langs. De Storm geiht jo ook bannig tokehr. De brickt mi wedder'n Barg daal. To den Bahnwerter, sleit em upt Knee. Na, ool Jung, will di de Piep vanavend nich smecken? Du maakst jo'n Gesicht, as wenn du in de Höll käken haddst!
Jo, de findt sik ook sach. Hest ganz recht in, Holtvaagt. Un de Büx bruuk ik dorbi ook nich uttotrecken.
Nu droetel man nich lang! Dat ward Tied. Wenn noch wat seggen wullt, kannst' dat jo naasten seggen, wenn de D-Tog vörbi is.
Deern, dat Legen laat na. Ik hebb em hier achtern in de lütten Fuhren to faten krägen. As he mi to sehn kreeg, kneep he ut. De Held de! Ik hebb em en Jackvull tolaavt, wenn ik em [61] noch een Maal hier rumlopen finden wöörd. Nu is he in'n Düüstern kamen, to de Tied weer he mi sach nich vermoden. De Tied, de Jörs bi de lesten beiden Toeg to deon hett, de hett he woll mit di achtern –
Dat du so drook sien magst im mi dat int Gesicht rinlegen, Deern! Jörs kunn man dat jo an de witte Näs ansehn, dat ji wedder oever jichtens wat tosaam wäst sünd.
Na, wenn dat den weten wullt: He hett sik so gräsig uprägt, wiel he glööv, achtern in de lütten Fuhren den Bahnmeester sehn to hebben.
Hett de verdreihte Windhund, de Lühring, doch dat ook noch fardig brocht! – Na, de kann sik to verlaten, he is dat leste Maal hier wäst. Dat ward he sik up sin'n Nahuusweg ook alleen seggen. Ik hebb em mien Menung al düüdlich to verstahn gäven.
Woso? Wat best du em –? Markt dat de Klock steiht. Nanu? De Klock is stahn bläven? De hebb ik doch gistern eerst uptrocken?
He liggt oeverfohrt up de Streck. Begrippt sik un ritt ehr an de Arms hoog. Kumm ruut un kiek di dien Wark an!